بگذار تا ببارد باران

باران وهمناک

در ژرفی شب

این شب بی پایان

بگذار تا ببارد باران

اینک نگاه کن

از پشت پلک پنجره

تکرار پر ترنم باران را

و گوش کن که در شب

دیگر سکوت نیست

بشنو سرود ریزش باران را

کامشب به یاد تو می آرد

گویی صدای سم سواران را

امشب صفای گریه من

سیلاب ابرهای بهاران است

این گریه نیست

ریزش باران است

آواز می دهم

ایا کسی مرا

از ساحل سپیده شبها صدا نزد ؟

از پشت پلک پنجره می دیدم

شب را و قیر گونه قبایش را

دیدم نسیم صبح

این قیر گونه گیسوی شب را

سپید میسازد

و اقتدار قله کهسار دوردست

در اهتزاز روشنی آفتاب میخندد

در دوردستها

باریده بود بارانی

سنگین و سهمناک

و دست استغاثه من

سدی نبود سیل مهیبی را که می آمد

و آخرین ستون

از پایداری روحم را

تا انتهای ظلمت شب

انتهای شب می برد

آری کسی مرا از ساحل سپیده شبها صدا نزد

حمید مصدق

آواز موج 

 در سکوت شب 

       می رسد به گوش 

                     لای لای آب 

    زیر چتر ماه 

          ساحل خموش 

                   می رود به خواب 

     دست خیس موج 

              بر تن زمین 

                       می شود رها 

       موج کف به لب 

                      بوسه می زند 

                                  روی ماسه ها 

          ماه نقره فام 

                     چون فرشته ای 

                               می کند نگاه 

       و چه دیدنی است 

                    زیر بال شب 

                           رقص موج و ماه 

         بازوان موج

                   حلقه می زند 

                               دور صخره ها 

          می برد نسیم 

                     تا ستاره ها 

                               ابن ترانه را